De media geven vorm aan herinnering en creëren zo een cultureel geheugen (als verzameling van individuele herinneringen). Verschillende media vormen zullen verschillende aspecten van herinnering weergeven. Dit is bijvoorbeeld, omdat verschillende media ook verschillende zintuigen aanspreken (Dijck 2007: 20). Een medium is niet alleen een instrument om een bericht over te brengen van zender naar ontvanger, waarbij de mediatie het proces is tussen de twee. Een medium zelf is mediatie, een proces en vormt zelf de betekenis van een bericht (Loon 2008: 2-4). Zoals Marshall McLuhan heeft geschreven: ‘The medium is the message’ (McLuhan 2001: 7). Dit wil zeggen dat de vorm van het medium bepalend is voor de boodschap die wordt weergegeven.
Deze weblog laat zien hoe een concreet object of persoon, in dit geval Andy Warhol, op verschillende manieren wordt herinnerd in de verschillende media. Daarbij komen de volgende media aan de orde: beeldende kunst, muziek, documentaire en speelfilm. Alle vormen zijn een voorbeeld van life-writing en remediatie. Life-writing is een overkoepelende term die zowel naar feit als fictie verwijst om een historische figuur te portretteren (Hughes 2008). Warhol doet dit zelf via zijn zelfportretten, terwijl de andere media een perspectief buiten de kunstenaar kiezen. Het hergebruik van medium in andere medium wordt remediatie genoemd. Het gaat er niet om dat de inhoud van het medium hergebruikt wordt, maar het medium zelf.
Roszczak, Andrzej (2007) Andy Warhol and TV. Olie op doek, 52 x 55 cm
‘He was a slight man who wore a white wig’
Andy Warhol stierf op zondag 23 februari 1987. De aandacht in de media was enorm. Volgens de berichtgeving had hij de leeftijd van 55, 57, 58, 59 en 60 jaar bereikt, had hij de laatste jaren niets anders gedaan dan feestjes bezocht, was hij beroemd geworden door het schilderen van soepblikken en pakken wasmiddel en had hij beroemd-zijn tot kunstvorm verheven. De cynische uitspraak dat de dood van een jonge, vroeg overleden kunstenaar een goede carrièremove is, geldt in zekere zin ook voor de achtenvijftigjarige Warhol. Bij leven mocht hij dan al een fenomeen zijn en een van de beroemdste levende kunstenaars, op het moment dat hij stierf was zijn reputatie vervaarlijk dicht het punt genaderd waarop hij de aandacht niet langer wist vast te houden. Volgens Hans den Hartog Jager, auteur van het boek Andy Warhol in essentie, begon zijn mythe weer te groeien toen de alomtegenwoordige Andy Warhol ineens was verdwenen, ‘en de vragen over zijn werk niet langer afketsten op zijn roem en zijn verschijning’ (Hartog Jager 2007: 6).
Hoe krachtig die mythe is, is de afgelopen decennia wel gebleken: overal duikt hij op, in boeken, tijdschriften, kunstwerken, films, documentaires en zelfs muziek. En steeds in een andere versie: Warhol was tegelijkertijd ‘grondlegger van de pop art, profeet van de massacultuur, parasiet van de kunstwereld, genie van de tijdgeest’ (Hartog Jager 2007: 6). Elke uitspraak over zijn persoon leidde tot tegenspraak, zelfs de aanduiding als ‘kunstenaar’ was onderhevig aan discussie. Warhol’s necrologie in The Times eindigde waarschijnlijk daarom met de ondubbelzinnige woorden: ‘He was a slight man who wore a white wig’ (Lancaster 1989: 198-202). Wat ongeveer het enige was, dat met zekerheid over hem beweerd kon worden.
Biografie
‘I’d prefer to remain a mystery. I never like to give my background and, anyway, I make it all up different every time I’m asked.’ Lees verder…
De zelfportretten van Andy Warhol
Andy Warhol was bij leven al een fenomeen en na zijn dood leeft zijn mythe nog altijd voort. Dat heeft de kunstenaar vooral aan zichzelf te danken: zijn zorgvuldig gecreëerde imago is zijn weg naar eeuwige roem gebleken. Warhol vereeuwigde zijn imago op talrijke zelfportretten, die medebepalend zijn voor de manier waarop we hem herinneren. Aan de hand van een analyse van zowel de beelden an sich als het medium ‘zelfportret’ wordt duidelijk hoezeer Warhol zijn eigen mythe creëerde. Lees verder…
Een muzikale ode aan Andy Warhol
De Velvet Underground en Andy Warhol vormden samen het artistieke beeld en geluid van de jaren ’60. Deze samenwerking heeft de popmuziek met de Popart verenigd en de weg vrij gemaakt voor muzikanten om de meester van de Popart himself als inspiratiebron te gebruiken. In 1971 schreef David Bowie al een lied voor Andy Warhol, maar pas na zijn dood zijn er verscheidene artiesten geweest die Warhol bezingen in een lied. De opvallendste ode aan Andy Warhol is het album van twee oud-leden van de Velvet Underground: Songs for Drella. Dit onderzoek naar deze muzikale herinneringen aan Andy Warhol laat zien hoe hij wordt gemedieerd in muziek. Lees verder…
Andy Warhol in documentaires
Andy Warhol wordt, naast Pablo Picasso, door velen gezien als dé kunstenaar van de twintigste eeuw. Hij bracht werkelijk verandering in de kunstwereld door zijn ideeën en manier van werken. Hij was altijd bezig met het verbreken van grenzen. Onder andere de documentaire Andy Warhol: A Documentary Film laat een dergelijke herinnering aan Warhol zien. Een analyse van deze film zal duidelijk maken dat velen hem, ook na zijn dood, nog steeds beschouwen als een genie. Lees verder…
De mediatie van Warhol in speelfilm
Andy Warhol werd zijn artistieke leven lang omringd door mensen, maar bijna niemand van hen kon zo dicht bij Warhol komen dat hij of zij hem werkelijk kende. Twee vrouwen die dit wel hebben gedaan, zijn geportretteerd in de films I Shot Andy Warhol (Harron; 1996) en Factory Girl (Hickenlooper; 2006). Zij zijn beide zo dicht bij hem geweest dat ze een ‘werkelijke’ Andy Warhol hebben gezien. Valerie Solanas door, zoals de titel al aangeeft, Warhol neer te schieten en Edie Sedgwick als de ’15 minutes of fame’ muze van Warhol. Deze mediatie van Warhol is anders dan de andere mediaties, die vaak Warhol als inspiratiebron of kunstenaar portretteren. Ik wil in de films gaan onderzoeken op welke manier zij Warhol medieren en welke mogelijkheden ze daarvoor gebruiken. Lees verder…
Andy Warhol Mediated Blog 